Quito

De hoofdstad hielden we tot laatst. We verblijven er in een hostel  op privékamers niet ver van het historisch centrum. Dat gaan we dan ook meteen verkennen. 's Avonds eten we in de uitgangsbuurt in een Italiaans restaurant, waar we niet zo'n fans van waren. De volgende dag nemen we de taxi naar de teleférico, een kabelbaan op de Pichincha vulkaan. Het uitzicht is er prachtig, maar helaas is het weer wat minder, dus erg lang bleven we er niet. In de namiddag bezoeken we de artisanale markt waar we worden aangesproken als reina (koningin) en kopen we souvenirs. 's Avonds gaan we naar de karaoke bar en we eten in een Argentijns restaurant waar het wel heel lekker was.

 

Dan breekt de laatste dag van de vakantie aan. Pepe en Jossy komen me halen in Quito samen met een nichtje. We wandelen met de hele groep nog door het park en daarna moet mijn familie naar de luchthaven. We nemen afscheid en ik vertrek op familiebezoek in Machachi.

El Oriente: Archidona, Lago Agrio en Cuyabeno

Nadat we aankwamen in Tena, namen we een Taxi naar Archidona. Daar aten we een erg late lunch in een lokaal zaakje. Voor zes personen betaalden we 20 dollar! Nadien gingen we zwemmen in het frisse zwembad van het hotel. 's Avonds maakten we een wandeling door het dorp. Er was niet erg veel te zien naast de 'outdoor-fitness'. We vinden uiteindelijk een restaurantje waar we lekker eten. De baas is supervriendelijk en geeft ons wat tips voor de reis van morgen. De dag nadien moeten we weer een hele afstand afleggen. Spijtig genoeg waren we te laat voor de rechtstreekse bus, dus moeten we een overstap doen. Op de tweede bus nemen we een lunchpause. Tegen de avond komen we aan in Lago Agrio, genoemd naar Sour Lake. In het hotel blijkt dat het gebouw nog onder verbouwing is en een van de kamers heeft geen jacuzzi, in de andere kamer is er een lek. De hotelhouders zijn erg vriendelijk en bieden ons meteen een andere kamer aan. We zoeken onze spullen uit: wat gaat er mee naar het regenwoud en wat niet. Als we ingepakt zijn, gaan we naar het centrum om te eten. Lago Agrio is niet de gezelligste stad, zeker 's avonds. Na het eten nemen we dus een taxi terug naar het hotel.

 

Om 10 uur worden we opgehaald aan het hotel. De bus stopt nog bij het vliegveld om meer mensen op te halen en dan rijden we zo ver mogelijk het regenwoud in. We komen aan bij de ingang van Cuyabeno, daar krijgen we eten en kunnen we nog muggenspray etc. kopen, maar wij waren voorbereid. De grote valiezen worden op een kano geladen en afgedekt de rugzakken gaan in onze kano. We worden samen met een Amerikaanse familie in een groep gezet. Meteen in de eerste bocht zien we een dier dat op een slang lijkt, maar een bek heeft. De gids zegt dat het bij de locals 'snakebird' wordt genoemd. Ver zaten we er dus niet af. Onderweg zien we nog een luiaard, een boa en heel veel vogels. We zijn meteen onder de indruk van de gids, die de dieren goed weet te spotten. Hij vertelt ook veel anekdotes en maakt video's die we op het einde van de reis mee krijgen. We komen uit op een groot meer dat bijna zwart is van kleur. Dit komt door tinine van een boomsoort die er groeit. We hebben geluk dat het regenseizoen is, anders zouden we hier moeten wandelen. Bovendien houdt de tinine in het water de muggen wat weg. Kaimannen hebben er wel geen last van ;). Het domein is erg mooi: er zijn verschillende hutten, een uitkijktoren, een relaxzaal met hangmatten. Het zijn de oudste hutten in de regio en dat merk je wel aan de douches bijvoorbeeld, ook de trappen waren al vrij versleten. We krijgen superlekker eten en onze gids zegt dat we nadien gaan zwemmen in het meer. Na de waarschuwing voor kaimannen hebben we onze twijfels, maar de roofdieren zitten enkel aan de zijkant. Wij gingen dus in het midden zwemmen.  De zonsondergang is erg mooi en het water is zalig van temperatuur. Over het algemeen is het ook minder warm dan verwacht. Door de vochtigheid zweet je wel veel, maar het is niet zo warm. 

 

De volgende ochtend staan we vroeg op om dolfijnen te gaan zoeken. Wij dachten dat je daar enorm veel geluk voor moest hebben, maar eigenlijk is de kans vrij groot. We zien twee dolfijnen die telkens samen naar boven komen. Echt roze zijn ze niet op dit moment, maar het is supermooi om te zien. We zien ook nog aapjes en komen een baby-anaconda tegen. Omdat het weer niet zo goed is, vertrekken we pas na het eten weer. Dit keer gaan we langs een pad op zoek naar insecten en ander kruipend gedierte. We zien een tarantula en een gigantische sprinkhaan.

 

Dag drie kunnen we een bezoek brengen aan een locale stam. De Siona wonen er in de Jungle en hebben exclusief het recht om op dieren te jagen (binnen een beperkt gebied). Ze kunnen er ook genieten van de moderne gemakken van satelliettelevisie en kregen een waterreservoir geschonken van Leonardo Dicaprio. Een Siona vrouw leert ons om een tortilla te maken van Yuca. We trekken hem eerst uit de grond, daarna raspen en uitwringen en zij bakt hem tot slot zelf. Hoewel het enige ingrediënt Yuca is, smaakt het erg goed. In de namiddag maken we weer een mooie boottocht en 's avonds relaxen we in de hangmatten.

 

Onze laatste dag is de boottrip terug naar de bewoonde wereld. Opnieuw zien we prachtige dieren. Voor we op de bus stappen krijgen Erin (de dochter van het Amerikaanse gezin) de videobestanden van onze trouwe gids op haar computer. Daarna is het weer een lange rit naar Lago Agrio.

  

La Sierra: Quilotoa en Baños

Na een lange maar mooie rit komen we aan in Quilotoa. Het dorp is erg toeristisch en behoort tot de Indiaanse bevolking. Door de hoogte van bijna 4000 meter is het erg fris en de lucht is er ijl. We gaan meteen al een kijkje nemen bij het kratermeer. Het is een helderblauw gigantisch meer. We lopen nadien het dorp nog even in en Vokke bestelt een duivelsmasker bij een handwerker. Ik krijg een trui van Alpacawol en we keren weer terug naar het hotel. Daar eten we ons avondeten en we maken het niet erg laat. De volgende ochtend koop ik een warme muts en Vokke, Patje en ik gaan de krater in. Moeke gaat niet mee omdat ze veel last heeft van de hoogte. Rechtstreeks van de kust tot hier komen was misschien toch niet zo'n goed idee... De wandeling is erg stijl en we gaan dus rustig naar beneden. Onderweg staat er een schommel naast een klif, maar helaas hangt hij vast. We dalen verder af en rusten wat uit. Om terug naar boven te gaan huren we paarden. Niet meteen mijn favoriete hobby, maar wandelen zag ik niet echt zitten. Terug boven halen we Vokke zijn maskertje op en vertrekken we verder naar Baños.

 

Baños is een erg toeristisch stadje. Van hieruit vertrekken veel mensen naar de amazone voor een paar dagen, er is veel natuur te bezichtigen en staat bekend voor avontuurlijke sporten. We verkennen de stad, bezoeken de kerk en 's avonds eten we in een steakhouse. Daar komen we per toeval een toerist tegen die in hetzelfde hotel sliep in Quilotoa. We gaan nadien nog langs een barretje waar muzikanten komen optreden.

 

Vrijdag vertrekt Vokke naar Quito om Liesbeth en Karel op te halen en de huurauto weg te brengen. Wij maken een fietstocht langs de watervallen. Nadat we de stad uit waren begon het te regenen dus we gaan schuilen. Na een kwartiertje besluiten we gewoon door te rijden. Onderweg zien we naast watervallen ook ziplines, puenting, een bal aan een rekker etc. Uiteindelijk komen we volledig doorweekt aan bij el Pailon Del Diablo. Daar moeten we nog een stukje wandelen door de kloof. Voor het laatste stuk naar boven kunnen we opdrogen bij een haardvuur. Daarna betalen we een dollar om verder te mogen. Wanneer we dichter komen wordt het duidelijk waarom de waterval 'de kookpot van de duivel' heet. Het water dat van 30 meter hoog naar beneden valt komt terecht in een bassin dat lijkt te koken. Het allerlaatste stuk, om achter de waterval te kunnen, moet op handen en voeten worden betreden. Moeke vertrekt al terug richting fietsen. Na onder de waterval te hebben gestaan kruipen we een stuk terug en bezoeken we ook de brug. We wandelen weer terug en eten iets voor we met een camion weer naar Baños rijden. Daar frissen we ons op en wachten we aan het zwembad op nieuws van Vokke. Een half uur voor ze zouden aankomen krijg ik telefoon dat de weg afgesloten is door de Paasprocessies. Gelukkig weet de hotelbazin een alternatieve weg en na een taxiwissel worden we herenigd. Nadat we hen helpen met installeren gaan we uit eten in hetzelfde restaurant als gisteren. 

 

De volgende ochtend gaan we met een pick up naar de ziplines. We doen in totaal 2 kilometer, ondersteboven, als superman, naast elkaar en 'gewoon'. Onderweg kunnen we filmen of foto's nemen. Een aantal lijnen waren echt hoog, maar het zicht was prachtig! Na de ziplines keren we terug naar hotel, waar we de bagage ophalen en we nemen de bus naar Tena.

La Costa

Na de kennismaking van de families vertrokken we zondagochtend richting kust. We waren blij de stad uitgereden te zijn want het was er druk door de verkiezingen. Gelukkig verliep de rest van de reis vlot. Een wc vinden onderweg was niet simpel al zeker niet omdat cafétjes gesloten waren wegens dia seco. Uiteindelijk een bar gevonden waar we even binnen mochten om naar toilet te gaan en een beetje verder vonden we een barretje dat wel open was. Omdat wij toch niet moeten stemmen konden de toeristen voor het eerst van een pintje op terras genieten, onder propaganda van een presidentskandidaat.

 

Na een rit van ongeveer vier uur komen we aan in Canoa! Het is een klein dorpje met een mooi strand. We slapen in de penthouse-suite. We gaan meteen op zoek naar een plek om wat te eten en vinden dat in de Charly Bar. Hier wordt het bier geserveerd in koffiemokken. We eten wat kleins en Patje, Vokke en ik besluiten een poging te wagen om te surfen. Omdat er veel kinderen in het water zitten besluit ik het bij een bodybord te houden... Patje en Vokke blijven proberen en Vokke staat uiteindelijk 2 keer recht op de plank. Het meisje van de huur, een Franse trouwens, kwam na een tijdje kijken en geeft nog wat tips. De zon gaat onder en we nemen nog wat foto's op het strand. Ik vertrek naar hotel om me te douchen en om te kleden. De rest gaat wat drinken op strand. Wanneer de rest ook weer terug is en opgefrist is gaan we op zoek naar een plek om te eten. Het was niet zo lekker en te duur voor wat het was. Wel was het een spannende avond: de verkiezingsuitslagen werden bekendgemaakt en bovendien ontstond er plots veel commotie. Vokke en ik gaan kijken wat er aan de hand is en het blijkt dat er een brandje was ontstaan in een bar met rieten dak. Het hele dorp was verzameld en gaf emmers water door. De bewoners sloegen er gelukkig in de brand te stoppen, zelfs nog voor de brandweer er was. Na het eten wandelen we door het dorp en komen groepjes mensen tegen die erg blij zijn met de resultaten. We stoppen nog even in de supermarkt voor water voor onderweg en vertrekken weer naar het hotel.

 

Die ochtend word ik gewekt door een lief vogeltje in plaats van een haan en sta ik dus goedgezind op. Omdat er nog niets open is vertrekken we meteen en ontbijten we onderweg naar Puerto López. We rijden verder richting Puerto López, maar gaan meteen langs in Agua Blanca. Dat is een natuurreservaat dat door Indiaanse bevoking wordt onderhouden. We bezoeken het museum met archeologische vondsen en maken daarna een wandeling richting de lagune. Daar aangekomen nemen Vokke en ik een modderbad en spoelen we ons af in de lagune, die door de sulfer erin erg stinkt. We drinken nog wat en wandelen weer terug. Wanneer we de uitkijktoren gaan beklimmen komen we pasgeboren geitjes tegen onder te trap. Superlief! Boven hebben we uitzicht over het groene gebied. In tegenstelling tot de amazone is deze regio in de zomer wel droog en minder groen. We verlaten het park en rijden verder naar puerto López. Hier verblijven we in een hotel met een zwembad. We maken een wandeling en regelen onze trip van morgen: naar Isla de la Plata. Wanneer we 's avonds op zoek zijn naar een restaurantje, twijfelden we wat doordat het de dag voordien echt niet lekker was. Een Engelse vrouw in een Italiaans restaurant roept ons binnen en zegt dat ze er al elke avond is gaan eten omdat het zo goed is. We vertrouwen haar oordeel en eten overheerlijke pizza en pasta. Na het eten nemen we nog een duik in het zwembad.

 

De dag nadien bezoeken we eerst de vismarkt. Die is heel populair bij de mensen, maar ook bij de pelikanen en andere vogels. De vissers lopen van de boot naar de camion met een assistent om de vogels weg te jagen. Daarna eten we een heel lekker ontbijt en worden we opgehaald voor onze uitstap. We pikken wat Oostenrijkers en Amerikanen op en stappen de boot in. De zee is vrij kalm dus op een uurtje zijn we aan het eiland, waar de zeeschildpadden meteen naar de boot toekomen. Onderweg kregen we een bananencakeje om genoeg energie te hebben voor de wandeling. Het eerste stuk van de wandeling is een heel stuk omhoog en in de volle zon. Boven aangekomen kunnen we kiezen uit twee routes. Patje en ik kiezen de lange waar we de vogels van dichtbij kunnen zien en Moeke en Vokke kiezen de kortere naar de kliffen. Hoewel goed ingesmeerd, was ik toch redelijk verbrand. Na terugkomst, stappen we weer de boot in en krijgen fruit, brood en cola. We varen naar de zijkant van het eiland en gaan snorkelen. Hier zien we helaas geen schildpadden, maar wel veel kleinere visjes. We varen weer terug naar het vaste land. Moeke en ik gaan even winkelen en daarna gaan we iets drinken. Uiteindelijk krijg ik Vokke overtuigd om mee te gaan zwemmen, maar tegen we in het water zijn is de zon onder en wordt het al snel te fris. We gaan weer naar het hotel en kijken op tripadviser waar we willen eten. We vinden er een restaurant Sabor Española, maar kunnen het moeilijk vinden. Uiteindelijk lag het een beetje van het centrum af, maar het was de moeite waard! We genieten nog eens van het zwembad want morgen staat de langste trip van de vakantie op het schema.

Santo Domingo

Vrijdag 31 maart zaten we vol spanning te wachten op de komst van mijn ouders en Patje. Bij de huurauto hadden ze wat problemen gehad en moesten ze heel lang wachten. Omdat ik niets meer van hen had gehoord ging ik er tegen zeven uur vanuit dat ze niet meer zouden komen. Plots krijg ik een berichtje: "we zijn in de straat". Ik loop als een gek naar buiten met Pepe achter me aan. Blijkt dat je in het donker een geel huis niet van een grijs kan onderscheiden. We parkeren de auto binnen en we tonen hen de poster die we voor hen maakten. Na een kort welkomsgesprekje halen we de bagage naar boven en delen we de cadeautjes uit. Ze krijgen nog een lekkere maaltijd en na weer een gezellig gesprek zijn ze wel echt uitgeput en gaan de toeristen naar bed. 

 

De volgende ochtend zijn we vroeg uit de veren en vertrekken we naar de rivier in een schoolbusje. Daar ontspannen we en genieten we van het geweldige weer. Spijtig genoeg zijn het verkiezingen, dus een pintje krijgen ze niet. Om één uur besluiten we terug te vertrekken en dat doen we in een ranchera ofwel chiva. Thuis eten we weer een lekkere maaltijd en dan spurten we naar de dansles om mijn nieuwe moves te showen. Omdat we te laat waren moesten we even aan de zijkant herhalen met nog een ander meisje. We trekken nadien het shoppingcenter in en kopen vokke een telefoonkaart. 1 rekening van 50 euro is genoeg voor de vakantie. Thuis kleden we ons om en gaan we met de auto van Eduardo en de huurauto naar Bombolí. Ons Vokke ondervindt nu ook hoe de mensen hier rijden in de stad en hoopt dat het niet altijd zo zal zijn. Daar aangekomen vindt een hele fotosessie plaats en bezoeken we de kerk. Nadien gaan we uit eten in de zogenaamde cholesterolstraat. Het wachten wordt fijner gemaakt door entertainment van een van de obers. Het is ondertussen al laat dus we trekken naar huis en na een pintje gaan we slapen. Morgen vroeg dag!

Ondertussen splitsten we ons op in de dansles omdat er niet veel bewegingsruimte is. In de les van dinsdag hadden we een les lenigheid Awtch. Deze week kregen we ook een lesje chachacha, wat me erg beviel, maar het ging wat snel.

 

Verder gaat het op school rustig z'n gangetje. Omdat het nu examens zijn, zet ik me aan de verwerking van het boek van volgend jaar. Dit zal deel uitmaken van mijn thesis en kan voor de leerkrachten erg nuttig zijn.

 

Woensdagavond word ik gevraagd om naar het afstuderen in La Villegas te komen, dus last minute regel ik nog mijn vervoer. Ik nam mijn camera mee met het plan de toerist uit te hangen, maar wanneer we (te laat) aankomen word ik op het podium geroepen. Daniel is er ook en we worden bedankt voor de inzet van VVOB. Wanneer Elke ook aankomt wordt zij gevraagd om (onverwacht) een woordje te zeggen. Na afloop worden we uitgenodigd op een receptie met rijst en kip. Daarna ga ik met Elke Daniel en Nicole, een stagiare van hier, naar hun hotel om de laptop op te halen. Na even bij babbelen in het Nederlands vertrek ik terug richting Santo Domingo.

 

Vrijdag mogen we iets later naar school, dus ik rij mee met Nicolas, Paola en Josselyn. Nico speelt namelijk voetbal op de school. Na een vergadering van een paar uur zit het schooljaar er op voor de leerkrachten. Ik werk nog een weekje door en dan reis ik het land af met de family!

 

Zaterdag gaan de ouders op bezoek bij vrienden. Ik maak spaghetti klaar, maar het valt niet erg in de smaak :( Paola en ik gaan naar de dansles die op zaterdag twee uur duurt en we komen bekaf weer terug. 

 

Vandaag gingen we naar de mis en naar het winkelcentrum. Vanavond eten we Pizza!

13/3-19/03

Maandag begaf ik me opnieuw naar Las Villegas, dit keer hadden we het geluk om met de auto te gaan. Aangekomen wil ik me meteen aan het werk zetten, maar de leerlingen zijn niet komen opdagen. Erg vreemd, maar de leerkracht maakt zich er weinig zorgen over. Ik bespreek de scholenband met Carlos, omdat de scholen elk andere ideeën hebben over de communicatie. Voorlopig hebben we een consensus gevonden :) Ik eet er een empanada en tegen 5 uur vertrekken we weer naar Santo Domingo.

 

's Nachts wordt ik wakker omdat ik me enorm misselijk voel. De eerste keer sinds ik hier ben is iets wat ik at echt niet goed aangekomen. Dinsdga besluit ik om een dagje uit te rusten, en ik voel me tegen de avond, dankzij de zorgen van de familie weer iets minder leeg.

 

De rest van de week sta ik weer op post en ik geef een aantal keer supletorio (lessen voor de leerlingen die gebuisd waren). Doordat er minder leerlingen in elke groep zitten is dat wel aangenaam. Wat ik wel gek vond is dat leerkrachten kiezen wat ze geven en testen. De leerlingen moeten dus niet hetzelfde doel halen als op de gewone examens. Het voordeel daarvan is dat je de echte basics nog eens kan vastzetten en testen. 

 

Zaterdagochtend gaan we naar Zapallo want een nichtje viert haar Quinceañera. We helpen met het klaarzetten van de zaal en het opmaken van de jarige. Wanneer we onszelf beginnen klaarmaken valt de stroom weg. We behelpen ons met kaarsen en gsm's. We begeven ons terug naar de zaal, waar het erg stilletjes is. Om twaalf uur komt de stroom terug. De muziek brengt al snel het feestje in beweging. Omdat het al zo laat is beginnen ze meteen met de ceremonie. Maoli komt als laatste de zaal binnen als een bruid. Er is een eerste dans en een emotionele speech van de naaste familie. Daarna volgt een fotosessie van gemakkelijk een half uur. Alle combinaties moeten aan bod komen: met alle grootouders, met alle tates, met alle nichtjes etc.

 

 

Daarna begint het feest echt. De jongeren hier kunnen echt wel goed dansen. Alle jonge mannen worden door hun ouders verpplicht om met mij te dansen, dus ik was de hele avond zoet. Om een uur of twee krijgen we eten en daarna gaat het feestje nog een aantal uur door. We keren terug naar het huis van de oma om half vier. Daar slapen we met z'n vijven in twee bedden, maar iedereen was moe genoeg om er geen last van te hebben.

muévete! (week 6/3-12/3)

Mijn excuses voor alweer een grote onderbreking in blogposts! Gelukkig heb ik mijn dagboek goed bijgehouden om alles te kunnen vertellen. 

 

Deze week vonden de eerste danslessen plaats. De genres die ze leren zijn: reggaeton, chachacha en salsa. We zullen in de toekomst ook moddelering krijgen. Je kan de academie hier liken op facebook en daar staan ook een aantal video's en foto's op. 

 

Deze week kreeg ik ook bevestiging dat ik twee weken mag vrij nemen om met mijn ouders rond te reizen. Het overlapt met de vakantie voor docenten dus dat komt toch goed uit. Ik ben helemaal klaar om mijn gezinnetje (en Patje) weer te zien!

 

Vrijdag wordt ik uitgenodigd op een feestje ter gelegenheid van het afstuderen van een collega. we gaan lekker uit eten in een gezellig restaurantje sabores genaamd. Daarna besluiten we om het feestje verder te zetten in een karaokebar, wat hier erg veel gedaan wordt. Ik waag me ook aan een concertje, maar hou het toch bij de weinige Engelstalige liedjes die ze in de aanbieding hadden. Om twaalf uur loopt het op z'n eind. Zeker voor herhaling vatbaar.

 

Zondag nam mijn collega Laura me meer naar de Tsachilas, de Indiaanse bevolking uit deze streek. Paola gaat ook mee en bij het aankomen worden we gevraagd waarvan we komen. Paola antwoordt zodat we niet meer moeten betalen. We krijgen een tour door de mooie natuur waar ze wonen. Het is duidelijk dat de Tsachilas de natuur erg respecteren: in tegenstelling tot de rest van het land is hier geen afval te zien. De man toont ons de vroegere woningen, een oldschool sauna, de oudste boom van de stad, planten die je doen hallucineren en een traditionele "begrafenis". De Colorados begraven hun doden niet, maar wikkelen ze in doeken en leggen er symbolen rond waaronder dode slangen etc. Na de rondleiding krijgen we een tentoonstelling van traditionele muziek en dans. Tot slot koop ik wat souvenirs, die verrassend goedkoop blijken.

School's out for "winter".

De lessen zitten er op voor het schooljaar. Deze week was daardoor erg chaotisch. Heel de week werden er klassenraden gehouden en stilaan werden de resultaten aan de raam geplakt. Leerlingen stroomden in en uit de school om te weten te komen voor welke vakken ze terug moeten komen. Leerlingen die lager dan een 7 halen, moeten tijdens de vakantie opnieuw lessen volgen en een examen afleggen. 

 

Aangezien ik weinig kon bijdragen aan de klassenraden investeerde ik mijn tijd in het voorbereiden van die lessen en van de workshops die ook zullen doorgaan tijdens de vakantie. Plots werkte mijn laptop niet meer :( ik kreeg telkens wat blijkbaar 'Blue Screen of death' wordt genoemd. Erg frustrerend, maar weinig aan te doen. Ik vroeg mijn Facebook vriendjes om hulp, maar kreeg hem niet aan de praat. Ondertussen maakte ik mijn lesvoorbereidingen de good-old-fashioned-way: op papier. Ik kan een laptop lenen van VVOB, maar die moet van Quito komen dus daar wacht ik nog even op. 

 

Zaterdagochtend gaan Josselyn en ik lopen in het park. We nemen Nicolas mee en die houdt zich bezig in de speeltuin. 's Middags kwam Cármens zus, Maritza op bezoek. Met vier vrouwen gingen we naar het centrum. Omdat er in de buurt van Zapallo niet veel (lees: niets) is, deed Maritza haar inkopen voor het hele jaar hier. We gingen ook langs om de Salsa lessen te bevestigen en even later kochten we een paar sportschoenen, die had ik niet mee van thuis. 's Avonds maken we pizza en komt er nog meer bezoek. Na de pizza spelen we kaartspelen en bingo met tien cent inzet, spijtig genoeg won ik niet. Ik leerde hen stronten aan en dat zorgde voor een toffe sfeer. Nacho's erbij en de avond was af. Om twaalf uur vertrekt een deel naar huis en Maritza blijft slapen met haar zoon Alex.

 

Ondertussen heb ik ook een manier gevonden om mijn laptop weer aan de praat te krijgen: bij het heropstarten klikte ik op de optie "automatisch opnieuw opstarten na fout uitschakelen" en daarna werkte hij weer. De batterij laadt wel niet meer op, dus ik moet hem steeds in het stopcontact steken, maar dat is minder erg.

Zapallo

Zaterdagochtend vertrekken we naar Zapallo met de bus. De reisbussen hier zijn best comfortabel: grote stoelen en meestal airco. Negen kansen op tien speelt er ook een actiefilm op tv. Wanneer er een stop is, komen er vaak verkopers op de bus met lekker eten ofwel een soort magisch product. Je wordt dan getrakteerd op een live tel-sell reclame.

 

Na een aantal uur komen we aan in het dorpje. Het is een heel klein dorpje, maar er staat een pijl met "Zapallito", wat klein Zapallo wil zeggen. De regio is ongeveer een jaar geleden getroffen door de aardbeving. Veel mensen bouwen hier rieten huisjes, dus die warn erg beschadigd. Ondertussen worden er nieuwe huisjes gebouwd in goedkoop, maar degelijker materiaal. (het zijn de witte huisjes die je kan zien in de video) Het is enorm warm dus we gaan afkoelen in een riviertje vlakbij. 's Middags eten we soep met popcorn.

 

Zondag maken we een wandeling door het dorp en bezoeken we de broer en zus van Carmen die hier ook wonen (we hadden hen wel al gezien, maar waren nog niet bij hen thuis geweest.) In de namiddag gaan we naar het nabije dorp  een ijsje eten en naar het zwembad. We eten er een empanada en Nicolas leert zichzelf zwemmen, Pepe had er niet zo'n goed oog in... 's Avonds eten we zelfgemaakte worst en 'Bolo de verde' wat een soort paté is van verde en andere dingen... Niet mijn favoriete gerecht.Tijdens het avondeten stormt het en plots valt de elektriciteit uit. In zo'n klein dorpje is het echt heel donker. Gelukkig kwam de stroom snel weer terug. Na het eten kijken Josselyn en ik Les Miserables. Ik leg geregeld uit wat er gezongen wordt, omdat deze versie geen ondertitels heeft en het anders moeilijk te begrijpen is. 

 

Maandag was het erg hard aan het regenen en Pepe vraagt of ik mee naar een rivier wil gaan. Nogal verwonderd vraag ik hem of hij nu met deze regen wil gaan. Hij zeg me dat we met de auto gaan, dus ik ga mee zonder echt te weten waarheen. We komen aan bij een populaire rivier waar muziek speelt en lekker eten wordt verkocht.  Blijkbaar gingen we carnaval vieren... Ik had het een beetje verkeerd begrepen en zag het niet zitten om te zwemmen en moddergevechten te houden in dit weer dus ik bekijk het vanop een afstand.

Maandagochtend heb ik de bus genomen richting La Villegas samen met Hipatia, die elke dag op en af gaat. Na een half uurtje komen we aan in het station van La Concordia. Hipatia koopt me een beker fruit en we wachten op een collega om verder naar La Villegas door te reizen. Met vier op de achterbank rijden we nog een kwartiertje door. Ik zet snel mijn spullen af bij Carmen thuis en we vertrekken naar school. Hier is het nog warmer dan in Santo Domingo en het is een echt dorp. Hier moet je iedereen groeten, dat was in Santo Domingo ook al, maar hier echt ie-de-reen. Elke persoon die je tegenkomt moet je begroeten als je niet onbeschoft wilt overkomen.

Ik ga observeren bij Carmen, zij beheerst de taal vrij goed en spendeert dagelijks uren aan het vertalen van het werkboek. Doordat ze uit zichzelf niet veel Engels kent, zijn de vertalingen echter vaak letterlijk zo vertaalde ze Indie movies als Películas de la India. Er zijn nog twee andere leerkrachten die Engels geven, maar een van hen geeft tijdens de uren Engels nu biologie. Ik merk dat de derde leerkracht, Luz, enorm weinig Engels kent. In het algemeen is het niveau erg laag dit komt doordat geen van de leerkrachten die Engels geven een opleiding Engels heeft gehad.

’s Ochtends gaan Cármen en ik naar ‘bailoterápia’, wat volgens mij hetzelfde is als Zumba. Nadat ik over het feit dat we op het dorpsplein staan te dansen heen ben, is het eigenlijk wel fijn. Extra vermoeiend vanwege de hitte. We nemen wat foto’s met de groep en daarna huiswaarts om te douchen en aan het eten te beginnen. Na het middagmaal vertrekken we opnieuw naar school. Tegen het einde van de dag wordt een meisje naar de leraarskamer gebracht. Ze heeft een soort aanval. Ze is volledig in paniek en wringt met haar handen. Een van de leerkrachten begint haar meteen te vragen of ze drugs genomen heeft. Het meisje ontkende. Haar ouders worden gebeld en later ook de politie om haar naar het ziekenhuis te brengen. De leerkrachten gaan verder met de les en ook de directeur vertrekt, ik blijf bij haar terwijl ze op haar ouders wacht. Ondertussen is ze volledig gekalmeerd. Twee dagen later zien we haar terug op school en haar onderzoeken in het ziekenhuis waren ok. Volgens de dokter was het een paniekaanval door stress.

Woensdagvoormiddag gaan we naar de Finca van de school. Hier werken de leerlingen van agricultuur op plantages van koffie, cacao etc. Terwijl Cármen aan een project werkt met de leerlingen, werk ik verder aan de uitspraaklessen omtrent klinkers (voor de leerkrachten). Heel de dag was het broeiend heet en ’s avonds begint het enorm hard te regenen.  ’s Nachts is het zelf zo erg dat er water in mijn kamer lekt. Iedereen is al gaan slapen, dus ik behelp mezelf met mijn badhandoek en een kookpot.

Donderdag krijg ik een soort stoofpot voorgeschoteld, met aardappeltjes verde en een vlees dat ik niet kan thuisbrengen noch kan kauwen. Misschien had ik er beter aan gedaan niet te vragen wat het vlees was, want mijn honger was meteen over. Alsof de structuur van het vlees niet erg genoeg was, kwam ik er achter dat het koeienmaag was, Bon Appétit!
De hele week regent het regelmatig hard door de extreme temperaturen rond de middag. De gebouwen zijn niet echt geïsoleerd, waardoor de regen erg luid klinkt. Vaak worden lessen afgeschaft om die reden. 

Volgende week wordt er een standaard test van EF afgelegd. Het voorbeeld dat de leerkrachten kregen baart hen zorgen omdat het niveau vrij hoog is en omdat alles in het Engels is. In principe moeten leerlingen Engelse vragen in het Engels beantwoorden, maar in de realiteit wordt bijna elk woord in het handboek vertaald voor hen of vertalen ze het als taak thuis. Ze vragen mij om volgende week te komen om tijdens het examen de vragen te vertalen. Ik lees de brief van het ministerie nog eens na en er staat meermaals in dat het een diagnostische test is en dat het dus geen evaluatie is van noch de leerlingen noch de leerkracht. Ik zeg hen dat ze best invullen wat ze weten en dat het zo duidelijk zal zijn dat het niveau waarvan ze uitgaan op het ministerie niet het werkelijke niveau is. (wat, zoals ik in een eerdere blog vermeldde, in de handboeken ook verkeerd wordt ingeschat) Als we de test vertalen en de leerlingen helpen krijgen ze een vertekend beeld. Bovendien is er een tijdlimiet op het examen en vertalen zou dus praktisch niet lukken.

Vrijdag gaat opnieuw iedereen vroeger naar huis omdat het regent… Ik vertrek dus weer richting Santo Domingo: eerst een lift met een collega, dan een bus samen met een andere collega en dan een taxi tot casa Zambrano-Montaluisa.

Buen fin de semana!
Deze week was een leerkracht afwezig, waardoor ik voor het eerst in mijn 'carrière' een vol uurrooster had. +/- 30 uren (van 40 min.). Dit in het derde jaar Bachillerato, wat overeenkomt met 6de middelbaar was de moeite waard! De klassen krijgen wel allemaal dezelfde leerstof, dus dat maakte het wat makkelijker. De rector zei dat ik mocht kiezen welke uren ik deed, maar wetende dat de leerlingen gewoon geen les hebben als ik niet kom, ben ik toch naar de meeste gegaan. 

Donderdag vroeg Josselyn of ik mee wou naar een 'reunión'. Omdat ik graag nieuwe mensen wil leren kennen zei ik natuurlijk ja. Ik wist wel niet echt wat ze bedoelde (iets wat wel vaker gebeurt ;)). Het bleek een Barca te zijn; mensen komen samen om te praten over geloof. Josselyn's beste vriendin, Nicol, organiseert dit soort get together regelmatig. Het was best gezellig hoewel ik over God en Jezus niet echt kon meepraten, al zeker niet in het Spaans.

Zaterdag gaan Josselyn Nicol en ik om een pedicure. Nicol gaat eerst en na haar te zien lijden onder de verwijdering van een ingegroeide teennagel, had ik niet zo veel zin meer. Josselyn stelde mij gerust dat het niet de standaard behandeling is. Ik genoot van een relaxerende pedicure voor maar 3 dollar! Nadien gaan we pizza in een hoorntje eten en snel nog iets drinken.

Zondagochtend gaan we naar de mis, waarvan ik niets verstond dit keer, maar ik was niet alleen: de Mexicaanse (zo zag hij eruit volgens Jossy en Paula) priester viel ook niet in de smaak bij de rest van het gezin. Nog even een tripje naar de supermarkt. Hier moet ik mijn camera toch ook eens mee naar toe nemen, ze verkopen hier alles van water in zakken tot brommers. 's Namiddags gaan we opnieuw naar het zwembad met Josselyn, Nicol en haar broer (wiens naam ik kwijt ben :s). Grappig weetje hier noemen ze het stoombad sauna en de sauna 'el turco'. Even opgezocht en wij hebben het bij het rechte eind hoor ;). Daarna gaan we in het commercieel centrum een hapje eten. Veel opties voor Ecuadoriaans eten, maar ik wil toch eens wat anders dan bakbanaan met rijst dus ik bestel een hamburger, en hij was lekker!
Na twee dagen regen, is het zaterdag zonnig en droog :D. We besluiten om naar een rivier te gaan een half uurtje van hier. We delen een taxi waardoor we met z'n vijven op de achterbank zitten, geen ruimte voor een foto helaas... Rond de rivier bestaat een hele business van kraampjes en er is best wel wat volk. Het water is vers doordat het net zoveel geregend heeft en er veel stroom op staat. Over het water zijn koorden gespannen waaraan je je kan vasthouden zodat je niet met de stroom wordt meegetrokken. Het water is verfrissend, maar zeker niet koud. We wandelen na een duik een stukje verder om vanop de brug foto's te nemen. We eten iets waarvan ik de naam vergat maar ik weet wel wat het is: gefrituurde bakbanaan met kaas en mayonaise. Wees gerust het is lekkerder dan het klinkt! Omdat Paula naar een fiesta gaat vertrekken we om vijf uur terug huiswaarts. 's Avonds help ik Josselyn met een taak voor Engels waarbij ze woorden moet inspreken. Josselyn werkt door tot 4 uur en deze avond blijft iedereen vrij laat op.

Zondag wordt er goed uitgeslapen. Ik krijg van een nichtje de uitnodiging om mee naar de zoo te gaan. Hier kan je druiven kopen om aan de dieren te geven zodat ze dichter komen. Ik blijf echter op een afstand en probeer mooie foto's te nemen. Daar ben ik toch in geslaagd al zeg ik het zelf ;). Omdat het zondag enorm heet was, rijden we wat later de stad rond op zoek naar een zwembad. Persoonlijk vond ik de rivier een fijnere ervaring. In het zwembad was het erg druk, de muziek was enorm luid en mensen zwommen in hun kleren. De zwembaden hier doen de onze steriel lijken... Volgende keer maar weer naar een rivier. 
Deze week was goed gevuld met stageactiviteiten. De leerkrachten vroegen me om een aantal onderwerpen te herhalen in de klassen en ook om een paar nieuwe dingen te geven. Eerst dacht ik dat de grootte van de klassen het me moeilijk zouden maken (in elke klas zitten minstens 30 leerlingen), maar uiteindelijk, bleek vooral hun voorkennis een probleem te zijn. In Ecuador wordt Engels gegeven vanaf 12 jaar ongeveer, toch hebben ze de basics nog niet in de jaren waar ik in lesgaf (15-18 jarigen). Dit komt omdat veel leerkrachten die Engels geven, de taal niet beheersen. De leerlingen krijgen dus heel theoretische lessen en zien de taal niet in context. Na de herhalingslessen besloot ik dus een les te geven over de Present Simple, de eerste tijd die gewoonlijk wordt aangeleerd. Het is de basis voor vele structuren die ze later zullen zien. Fingers crossed dat ze het beethebben nu.

Verder spendeerde ik heel wat uurtjes aan het maken van een video voor de scholenband met GITBO keerbergen. De ondertitels schrijven was een goede taaloefening :). 

Dinsdagavond leerden Josselyn en Paola een aantal Latijnse dansen aan. Ik heb nog wel wat lessen nodig voor ik een video post ;). 

Deze week heb ik het tropische klimaat echt kunnen ervaren, we hebben twee dagen niets dan regen gehad, maar gelukkig ook een aantal dagen lekker warm.

Omdat het zo'n kort blogbericht is een aantal leuke/grappige/vreemde weetjes:
  • niet alleen hebben alle mensen minstens 4 namen, ze krijgen vaak voornamen van politieke personen. Lenin, Stalin, Franklin zijn namen die hier vaak voorkomen
  • een van de presidentskandidaten heet Lenin
  • ze eten hier popcorn bij de soep
  • drie keer per dag rijst eten is niet ongewoon
  • de vrouw van president Correa komt uit België, en zelf heeft hij in Leuven gestudeerd
  • elke zaterdag heeft die president enkele uren televisie tijd, maar er wordt niet veel naar gekeken...
  • ze hebben hier enorm veel soorten bananen met elk hun eigen gebruik
Zaterdag sliepen we uit en in de voormiddag bereid ik lessen voor en bestudeer ik het handboek dat ze hier gebruiken. Opvallend is dat heel Bachillerato hetzelfde boek gebruikt (zowel eerste, tweede als derde jaar). Elk jaar krijgen de scholen een nieuw boek van de overheid. Het is geen slecht werkboek, maar de leerstof wordt doorheen de jaren niet verder opgebouwd en de leerstof wordt niet aangepast aan de richting zo zien alle leerlingen dus hetzelfde.

's Middags eten we sla met rijst en een stoofpotje. Na het eten vertrekken we met bijna iedereen richting het centrum, enkel Carmen is er niet bij want zij is op ziekenbezoek bij haar vader en komt zondagavond pas terug. Eerst halen we Josselyns laptop op die gerepareerd moest worden. Daarna gaan we naar Bombolí en we gaan te voet naar boven. Onderweg staan er afbeeldingen van de lijdensweg van Jezus, zoals in 'de Mol'. Boven op de heuvel staat een kerk waar we deelnemen aan de mis. gelukkig is er een boekje met het transcript waardoor ik mee kan volgen. Het is een Katholieke mis en lijkt wel op een van thuis, niet dat ik zo veel weet van naar de mis gaan ;) . Toch zijn er ook veel verschillen: bij de aanvang van de mis brengen de mensen een kindje Jezus naar voren op hun knieën. Alle Katholieken hebben thuis zo een kindje Jezus en dan brengen ze die regelmatig naar de mis om te laten zegenen. Wat ik ook bijzonder vind is dat er een moment in de mis is waarop iedereen de mensen om zich heen een hand geeft en zoent en hen vrede toewenst.

Bij de afloop van de mis treedt een groep in traditionele kleding op voor de kerk: 
En frente de la clase
1/12/2017
Vandaag beginnen de observaties in de klassen Engels. María en Janeth stellen me alletwee voor aan hun leerlingen en stimuleren hen om vragen te stellen in het Engels. De leerlingen zijn enthousiast en erg nieuwsgierig. In deze twee lessen zie ik weinig van hoe de leerkrachten hier lesgeven (wat uiteindelijk wel het doel was). Diego vroeg me of ik een deeltje al wou geven en dat deed ik, maar uiteindelijk gaf ik de hele les. Lessen duren hier maar 40 minuten en komen vaak neer op een klein half uurtje, dus dat is sowieso sneller voorbij. 

De omgang met de leerlingen is veel persoonlijker dan bij ons. Zo geven veel leerlingen hun leerkracht een zoen bij het begroeten en lopen ze vaak samen over de speelplaats.

Diego rijdt me 's middags weer naar huis, waar we soep eten met popcorn en rijst en banaan. Paola en ik gaan inkopen doen in het winkelcentrum. Wanneer we terug zijn maak ik samen met Carmen Pan de Yuca (ik post het recept bij de foto's), we eten het met rijst en tonijn.
Deze ochtend ging ik met Carmen mee naar school om daar te wachten tot Elke en Daniel me oppikken om 11 uur. Carmen geeft les op een lagere school en stelt me voor aan haar collega's. Van verschillenden kreeg ik de de uitnodiging om even bij hen te komen wonen. Ook de kinderen zijn superlief en nieuwsgierig. 

Om elf uur wordt ik opgepikt en rijden we door naar La Concordia de la Villegas, waar de school Becerra is. Twintig minuten later komen we aan in het huis van Carmen haar familie, hier zal ik verblijven wanneer ik in Becerra les geef. Ik wordt opnieuw hartelijk verwelkomd. Carmens zoontje wil dat ik nu al blijf, maar ik moet hem teleurstellen. 

Na het middagmaal bezoeken we de school. Hier in la Villegas is het nog warmer dan in de stad. Daarom maakten ze de gebouwen met erg kleine ramen zodat er niet te veel zon binnenkomt, dit zorgt er wel voor dat er niet veel verluchting is. Ik geef een gelijkaardige presentatie als voordien en zit samen met Carlos, die instaat voor de scholenband. 

Elke rijdt terug naar Quito en Daniel en ik nemen de bus. Om aan het station te geraken, nemen we eerst een mototaxi. Het is beter verlucht en goedkoper dan een gewone taxi. Aan het station nemen we de bus, voor amper een dollar rijden we zo goed als rechtstreeks naar Santo Domingo in een bus met airco. 

's Avonds hou ik me bezig met het bestuderen van het curriculum dat enorm ver staat van de realiteit van de scholen. Zo wordt er bijvoorbeeld gesuggereerd dat je de stem van leerlingen opneemt bij spreekopdrachten zodat ze zichzelf kunnen verbeteren: probeer dat maar eens in een klas van veertig leerlingen en met weinig toegang tot ICT...
Om 7.30 ontbijten we in het hotel: fruit, eitjes met brood, ham en kaas en ananassap.  Om 8.15 komt Daniel, mijn begeleider hier ter plekke, aan. We vertrekken meteen richting Jaime Roldós. Het eerste verschil met de scholen thuis is dat in plaats van een paar grote gebouwen, hebben ze hier veel kleine huisjes met ongeveer twee klassen. 's Ochtends heeft Bachillerato les (4e - 6e middelbaar), in de namiddag komen de kinderen van Básico (1ste leerjaar tot 3de middelbaar). Nog een verschil is dat er honden over de speelplaats lopen :s, gelukkig blijven die steeds op een afstand. De rector Favio begroet ons hartelijk en stelt ons voor aan zijn team. De leerkrachten Engels zijn María (eerste jaar), Janeth (tweede jaar) en Diego (derde jaar). Ze zijn erg gemotiveerd en zeggen me dat ze verheugd zijn met mijn komst. Ook een leerkracht, Carmen, en de directeur van Becerra, nemen deel aan de vergadering. Ik stel me aan hen voor en leg uit wat  mijn stage inhoudt en vraag hen wat hun ideeën zijn. De leerkrachten willen niet enkel de lessen verbeteren, maar vooral ook aan hun eigen Engels werken, door bijvoorbeeld conversatieklassen te organiseren. 

Na de vergadering rijdt Daniel ons doorheen de stad om een beeld te krijgen. In het midden van de stad is een heuvel van waaruit je de helft van de stad kan zien (foto's).  Daarna rijden we naar mijn gastgezin...

Carmen en Joseph (Pepe) hebben 3 kinderen: Joselyn (19), Paola (17) en Nicolas (8). Ik slaap op de kamer bij Paola. Na de kennismaking vertrekken Elke en Daniel en installeer ik me in de kamer. Pepe en Carmen gaan naar de winkel en Paola, Nicolas en ik spelen een-twee-drieën en een kaartspel van hier. (Joselyn is nog op de universiteit) Carmen begint aan het eten: rijst met kaas en gebakken patatjes. Na het eten geef ik hen de cadeautjes die ik mee had van thuis. 's avonds krijg ik chocolade aangeboden met 'een beetje' likeur... Voor hij gaat slapen lees ik Nicolas de drie biggetjes voor.  Ik heb een goed gevoel bij het gezin!
Maandagochtend ging ik opnieuw langs bij immigratie om mijn paspoort op te halen. Dit keer ben ik vrij snel weer buiten, hoewel de vrouw die me hielp het eerst niet vond... Terug op het kantoor aangekomen werk ik verder aan de voorbereiding van mijn introductie en de vergadering.  We eten nog snel iets in een vegetarisch barretje, we kregen een menu met soep rijst en fruit voor 5 dollar. Om 14 vertrekken we naar Santo Domingo. Onderweg hebben we mooie uitzichten tussen de bergen. om half vijf komen we aan in het hotel. Ik krijg een kamer met airco!! Nadat w ons even opfrissen, toont Elke me "El Paseo" waar ik inkopen kan doen, het winkelcentrum oogt erg Amerikaans. We eten er een Pan de Yuca. Rond 9 uur zijn we weer op hotel. Ik bel nog even met vokke, die niet kon slapen en daarna ga ik naar bed. I werd wel regelmatig wakker van de zenuwen, want morgen staat me een grote dag te wachten: ik zal mijn gastgezin leren kennen.
Vrijdag gaan we voor het eerst naar het vvob kantoor waar ik de collega's leer kennen. Elke geeft me meer uitleg over wat VVOB doet en wat mijn taken zullen zijn. Na het eten brengen we mijn gsm abonnement in orde en moeten we mijn visum laten registreren. Na enkele uren wachten op het bureau van immigratie is het eindelijk mijn beurt. Daarna neem ik de taxi terug naar vvob, waar we meteen vertrekken want het is ondertussen al 20 na vijf. 's Avonds werk ik aan mijn blog en lees ik nog wat. 

Zaterdag slaap ik uit, werk ik in de voormiddag aan wat taken voor vvob. 's Middags eten we frietjes met sla en een eitje. Daarna gingen we muurklimmen (zie foto bij foto's en video's). Ik ga op tijd slapen want morgen staat ons een stevige bergwandeling te wachten.

Zondag vertrekken we om half acht richting Ilaló. Daar woont een gezin op een volledig biologische boerderij en we vertrekken samen met hen vanaf hun huis. De wandeling naar de top loopt via een steil pad, en geeft prachtige uitzichten over het dal (zie foto's). Het was een zware wandeling door de warmte en de ijle lucht, maar ik haalde de top van bijna 3200 meter! We keerden terug via dezelfde weg en komen al snel terug aan op de boerderij. We maken samen pizza's met de ingrediënten van op hun boerderij. We keren rond zes uur huiswaarts, waarna we nog een kort bezoekje brengen aan de supermarkt. Ik koop er een pot choco, voor wanneer ik bij mijn gastgezin terechtkom, waar die dingen iets moeilijker te verkrijgen zijn dan hier in de hoofdstad.

Morgen vertrekken we naar Santo Domingo waar we eerst een nacht in het hotel verblijven en dinsdag houden we een vergadering. Na de vergadering bezoeken we de twee scholen en 's avonds zal ik mijn gastgezin leren kennen, spannend!

un abrazo
Mieke

Heenreis

1/6/2017

Om zes uur gaan onze wekkers af. Uiteindelijk nog best goed kunnen slapen. We kwamen aan op Schiphol rond zeven uur en het was er nog erg rustig, omdat we niet meteen afscheid wilden nemen dronken we nog een koffie (en ik een chocomelk). 

Dan was het moment aangebroken om afscheid te nemen, wetende dat het 3 maanden zal duren voor we elkaar terugzien. We beslissen om het niet te lang te rekken en mijn ouders, zus en broer vertrekken wanneer ik in de rij om de bagage in te checken sta. Ik geraak vlotjes door de check-in en de douane.

De vlucht verliep vrijwel vlekkeloos. Ik hield me bezig met het lezen van 'De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine' en bekeek ook de film. Voor me zat een nieuwsgierig jongetje dat af en toe meekeek naar de film of een gekke bek trok. Ik had mezelf een plekje aan het raam geboekt. Spijtig genoeg was het spectaculairste deel, de Andes, bedekt in wolken en mist. 

We maken een rustige landing en een deel van de passagiers stapt uit, de rest gaat verder naar Guayaquil. Op de luchthaven werd ik opgepikt door Elke, een van de begeleiders van VVOB en de persoon bij wie ik het weekend zal doorbrengen.

Om zes uur lokale tijd kwamen we aan in Quito, waar Elke met haar gezin woont. Ondertussen was het in België al middernacht, dus ik begon erg moe te worden. Ik leer het gezin van Elke kennen: haar man is Ecuadoriaan en ze hebben drie kinderen. Er bleef een vriendinnetje slapen dus het was een full house!

Ik wilde niet te vroeg gaan slapen omdat ik dan sneller kon aanpassen aan de lokale tijd. Om tien uur kruip ik onder de wol en om twee uur ben ik weer wakker. Gelukkig raakte ik al snel terug in slaap.

 

Bijna weg

 

 

Morgen is het zo ver: om 10:15 stijgt het vliegtuig op, 12 uur later zal ik aankomen in Ecuador.
Tot deze ochtend had ik niet te veel last van zenuwen, maar ik denk dat ik nu alles ineens krijg...

Vanavond rijden we met het hele gezin naar Schiphol, zodat we morgen niet te vroeg moeten opstaan en om wat stress van het verkeer te vermijden. Voor onderweg heb ik een aantal boeken bij en mijn laptop. Wanneer ik aankom in Ecuador zal ik opgehaald worden door een van mijn begeleiders van VVOB. 

De eerste dagen breng ik door in de hoofdstad, hier is ook het kantoor van VVOB. Ik zal in die dagen meer informatie krijgen over de stage waarna ik verderreis naar Santo Domingo. Hier zal ik mijn stage beginnen en ik verblijf er in een gastgezin.

Dat is het voorlopig denk ik

iHasta la proxima!

Maandag begaf ik me opnieuw naar Las Villegas, dit keer hadden we het geluk om met de auto te gaan. Aangekomen wil ik me meteen aan het werk zetten, maar de leerlingen zijn niet komen opdagen. Erg vreemd, maar de leerkracht maakt zich er weinig zorgen over. Ik bespreek de scholenband met Carlos, omdat de scholen elk andere ideeën hebben over de communicatie. Voorlopig hebben we een consensus gevonden :) Ik eet er een empanada en tegen 5 uur vertrekken we weer naar Santo Domingo.

 

's Nachts wordt ik wakker omdat ik me enorm misselijk voel. De eerste keer sinds ik hier ben is iets wat ik at echt niet goed aangekomen. Dinsdag besluit ik om een dagje uit te rusten, en ik voel me tegen de avond, dankzij de zorgen van de familie weer iets minder leeg.

 

De rest van de week sta ik weer op post en ik geef een aantal keer supletorio (lessen voor de leerlingen die gebuisd waren). Doordat er minder leerlingen in elke groep zitten is dat wel aangenaam. Wat ik wel gek vond is dat leerkrachten kiezen wat ze geven en testen. De leerlingen moeten dus niet hetzelfde doel halen als op de gewone examens. Het voordeel daarvan is dat je de echte basics nog eens kan vastzetten en testen. 

 

Zaterdagochtend gaan we naar Zapallo want een nichtje viert haar Quinceañera. We helpen met het klaarzetten van de zaal en het opmaken van de jarige. Wanneer we onszelf beginnen klaarmaken valt de stroom weg. We behelpen ons met kaarsen en gsm's. We begeven ons terug naar de zaal, waar het erg stilletjes is. Om twaalf uur komt de stroom terug. De muziek brengt al snel het feestje in beweging. Omdat het al zo laat is beginnen ze meteen met de ceremonie. Maoli komt als laatste de zaal binnen als een bruid. Er is een eerste dans en een emotionele speech van de naaste familie. Daarna volgt een fotosessie van gemakkelijk een half uur. Alle combinaties moeten aan bod komen: met alle grootouders, met alle tantes, met alle nichtjes etc.

 

Daarna begint het feest echt. De jongeren hier kunnen echt wel goed dansen. Alle jonge mannen worden door hun ouders verpplicht om met mij te dansen, dus ik was de hele avond zoet. Om een uur of twee krijgen we eten en daarna gaat het feestje nog een aantal uur door. We keren terug naar het huis van de oma om half vier. Daar slapen we met z'n vijven in twee bedden, maar iedereen was moe genoeg om er geen last van te hebben.